ធ្វើអំពីឈើខ្លឹម ហើយមានរាងចតុកោណព្នាយ ផ្នែកខាងលើមានរាងអ៊ែនជាងផ្នែកខាងក្រោម ឧបករណ៍នេះបញ្ចេញសូរ ធ្វើឡើងដើម្បីបំពាក់កគោ ឬក្របី។ ផ្នែកខាងក្រោមត្រដោកមានចោះរន្ធ ៤ សម្រាប់ខ្សែចងព្យួរ រីឯប្រអប់ត្រដោក ដែលបានមកពីការឆ្វៀលជាប្រហោង គេឃើញមានកូនយោលធ្វើអំពីឈើ បួនដង្ហែរគ្នា ។ នៅពេលដែលសត្វគោឬក្របី ធ្វើចលនាដើរឡើងចុះម្តងៗ កូនយោលប៉ះទង្គិចគ្នា ហើយបញ្ចេញជាសូរសម្លេង ។
ត្រដោកសំរិទ្ធិខេត្តសៀមរាប សារមន្ទីរជាតិពន្ធុវិទ្យាទួលគោក និងដីដុត, កម្មសិទ្ធឯកជន (ថត ២០០០) នាសម័យអង្គរ ក៏មានការប្រើត្រដោកដែរ ប៉ុន្តែនៅសម័យនោះ គេទំនងជាប្រើត្រដោកធ្វើអំពីសំរឹទ្ធិច្រើន ព្រោះការប្រើដោយពុម្ព មានភាពងាយស្រួលជាងការឆ្វៀលឈើ ។ វត្តមានរបស់ត្រដោកមួយចំនួនធ្វើអំពីសំរឹទ្ធិ ដែលគេបានរកឃើញក្នុងភូមិភាគមួយ ដែលលាតសន្ធឹងពីតំបន់នគររាជសីមា និងសៀមរាបអង្គរ គឺជាតឹកតាងធ្វើឲ្យយើងបានស្គាល់ពីចំណាស់ នៃឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ទាំងនោះ ។
ត្រដោកដីដុត និងមានចារសិលាចារឹកអក្សរខ្មែរ ខេត្តបុរីរម្យ (ឯកសារនាយកដ្ឋានវិចិត្រសិល្បៈថៃ) ដូចសព្វថ្ងៃ នៅក្នុងតំបន់ទាំងនោះ គេតែងតែប្រើត្រដោកគោនិងក្របី ដែលមានតាំងពីបុរាណកាលរហូតដល់បច្ចុប្បន្ន ។ នៅខេត្តបុរីរម្យ គេក៏បានរកឃើញ ត្រដោកមួយចំនួនធ្វើអំពីដីដុត ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យយើងសន្មតថា ជាឧបករណ៍សម្រាប់ក្មេងលេង ។
បានជាយើងសន្និដ្ឋានថា ត្រដោកខ្មែរមានប្រភពចេញពីសម័យអង្គរ ពីព្រោះយើងបានរកឃើញថា ត្រដោកគោនិងក្របី ដែលខ្មែរកំពុងប្រើប្រាស់មិនបានផ្លាស់ប្តូរទម្រង់ឡើយ ក្នុងអម្លុង ១.០០០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ៕ (ម.ត្រាណេ)
No comments:
Post a Comment