១- សម័យរាជវង្សហាន់ ខាងលិច
សម័យនេះ គឺជាសម័យមុនការបង្កើតរដ្ឋហ្វូ-ណនបន្តិច ហើយជាសម័យចាស់ជាងគេបំផុត។ តាំងពីអតីតកាលដ៏យូរលង់មកមិនថា ក្នុងបរិបទសង្គមវប្បធម៌ណា ឬរជ្ជកាលរបស់ព្រះមហាក្សត្រអង្គណាទេ ជនជាតិចិនតែងតែខិតខំស្វែងយល់អំពីវិស័យនយោបាយវប្បធម៌ នឹងសេដ្ឋកិច្ចរបស់ជនជាតិដែលរស់នៅជិតខាងរបស់ខ្លួន។ ដោយសំណេរដៃជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ ហើយចាស់ជាងគេបំផុតរបស់ចិនស្តីពីជនជាតិបរទេស ជាពិសេសការធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌាចារឡើងក្នុងរាជវង្សហាន់ ខាងលិច យ៉ានហានស៊ូ ប្រមាណ១០០ឆ្នាំ មុនគ.ស និង ១០០ឆ្នាំនៃគ.ស។
ឯកសារចិនស្តីពី ប្រទេសលង្កាស៊ូកា ចំណុះរដ្ឋភ្នំ ឯកសារចិន ស.វទី ៦ ការពិនិត្យខ្លឹមសារនៃសំណេរដៃចិន កត់ត្រាតាំងតែ ១០០ឆ្នាំមុនគ.ស បានផ្តល់ឱកាសឲ្យយើងពិចារណាឡើងវិញអំពីចំណាស់នៃសម្ព័ន្ធភាព មិនគ្រាន់តែចិន និងឥណ្ឌាទេ ក៏ប៉ុន្តែរវាងចិន និងខ្មែរ ឬក៏ខ្មែរ និងឥណ្ឌាផងដែរ ដែលបានទាក់ទងរកគ្នា ដោយមូលហេតុផ្សេងៗយ៉ាងពិតប្រាកដ។
តាមរយៈវត្ថុបុរាណចិនមួយចំនួនដែលបានជួបប្រទះ យើងក៏អាចបញ្ជាក់នូវភាពត្រឹមត្រូវនៃសំណេរទាំងនោះពាក់ព័ន្ធទៅនឹងទំនាក់ទំនងចិន-ខ្មែរខាងលើនេះដែរ។ តាមពិតទៅផ្តើមចេញពីរាជវង្សហាន់ទំនាក់ទំនងនេះ មានលក្ខណៈច្បាស់លាស់ និងពិស្តារចាប់តាំងពីស.វទី១ រហូតដល់បច្ចុប្បន្នភាព បើសំអាងប្រភពឯកសារផ្សេងៗដែលជារួមមានទិន្នន័យខាងបុរាណវិទ្យា និងលទ្ធផលនៃការជីករុករកវត្ថុបុរាណនៅតាមស្ថានីយផ្សេងៗជាដើម។
ហេតុដែលយើងចាប់អារម្មណ៍លើស្លាកស្នាមវប្បធម៌បុរាណចិន គឺដោយសារតែចំណុចនេះ មិនសូវត្រូវបានគេលើកយកមកនិយាយឡើយ ហើយជាអ្វីមួយដែលពុំបានចែង ឬអធិប្បាយក្នុងសៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្រនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាឡើយ។
ម្យ៉ាងទៀត យើងចង់បង្ហាញថា ការកត់ត្រានូវព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗដោយចិន ដែលជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរ មានភាពត្រឹមត្រូវល្អមិនផ្ទុយនិងទិន្នន័យខាងបុរាណវិទ្យានេះ។ តាមពិតនៅទីនេះ គឺយើងចង់បញ្ជាកឲ្យឃើញអំពីសេចក្តីសំខាន់របស់វត្ថុបុរាណទាំងនោះក្នុងការចងក្របប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរតែប៉ុណ្ណោះ៕ (ម.ត្រាណេ)
No comments:
Post a Comment